Μόνο και μόνο μια υποψία, μια ανεπαίσθητη πιθανότητα, μια μικρή ελπίδα ότι μπορεί να ανέβω αύριο στο βουνό και να αφήσω για λίγο τις υποχρεώσεις μου στην άκρη ήταν αρκετή για να μου (επανα)φέρει στο μυαλό και κυρίως στην ψυχή το απίστευτο αυτό συναίσθημα του να γλιστράς πάνω στο χιόνι...
Photo by the_ml (http://www.flickr.com/photos/linder/2232759479/)
Η ιεροτελεστία ξεκινάει ανεβαίνοντας στο λιφτ. Ένα ελαφρύ χτύπημα στα γόνατα και μετά... σιωπή. Όλα γύρω σου βουβαίνουν με τον πιο όμορφο τρόπο. Λες και κάθε θόρυβος χάνεται κάπου μέσα στο ιδιαίτερο μπλε του... βουνίσιου ουρανού ή απορροφάται από το άσπρο, πούδρινης υφής μα παγωμένο υλικό. Είναι εκεί που μένεις μόνος με κάτι σαν το Θεό. Κανείς άλλος δε μπαίνει ανάμεσά σας. Κάθεσαι και απολαμβάνεις. Κοιτάς όμως την κορυφή. Σκέφτεσαι πώς θα 'ναι απ' την άλλη πλευρά, που παραδόξως δεν έχεις ποτέ δει. Παρόλο που ανυπομονείς να ακούμπησεις το σανίδι στο χιόνι, πάντα θέλεις να κάτσεις λίγο περισσότερο στο καρεκλάκι, να ανέβεις λίγο πιο ψηλά. Αυτή η σιωπή είναι μαγική. Αν δεν την έχεις βιώσει δε μπορείς να τη συλλάβεις.
Και μετά έρχεται η επαφή. Επαφή με το μαγικό αυτό λευκό στοιχείο. Η βαρύτητα σε βοηθά να ξεφύγεις από το λίφτ που κάνει μια τελευταία προσπάθεια να σε γραπώσει. Άκολουθεί ένα μικρό διάλειμμα για να δεθείς με το σανίδι σου. Από δω και πέρα εσύ κι αυτό θα γίνετε ένα. Όμως ταυτόχρονα θα συνειδητοποιήσεις και πού βρίσκεσαι.
Σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις την ατέλειωτη πλαγιά, που νομίζεις ότι φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Η ιερή αυτή σιωπή καλά κρατεί. Κοιτάς τα απέναντι βουνά. Είναι άραγε ψηλότερα από δω που βρίσκεσαι; Αν είσαι τυχερός η ατμόσφαιρα είναι (κρυστάλλινα) καθαρή. Μπορεί τα πάντα γύρω σου να είναι παγωμένα, όμως η ζεστασιά που σου προσφέρει στην καρδιά αυτή η εικόνα είναι πιο μεγάλη κι από ένα ποτήρι καλό κρασί. Χαίρεσαι τον ήλιο που έχει εγωιστικά μετατρέψει ολόκληρη την ορεογραφία της περιοχής σε ένα τεράστιο half-pipe μόνο για τον εαυτό του (δε μπορείς όμως να του κρατήσεις κακία!). Από εκεί πάνω έχεις εποπτεία του χώρου. Είναι κάτι σαν το google earth αλλά σε live. Όλα (και όλοι) βρίσκονται από κάτω. Ό,τι κι αν κάνουν νομίζεις ότι το ελέγχεις ή τουλάχιστον ότι δε ξεφεύγει της αντίληψής σου. Κι όπως κάθε φορά που παρατηρείς τη ζωή αποστασιοποιημένος, καταλαβαίνεις οτι μόνο κάτι τέτοιες στιγμές της δίνουν πραγματικά νόημα. Αισθάνεσαι χαλαρός κι ότι όλα θα πάνε καλά. Και τότε χώνεις το σανίδι στο χιόνι.
Πατάς και σηκώνεσαι σαν μωρό παιδί που δεν έχει ξαναπερπατήσει. Κοιτάς την πλαγιά και χαμογελάς. Ο αέρας αρχίζει να σου γαργαλάει το πρόσωπο και να χτυπάει τα αυτιά σου. Μετά από τις πρώτες γλυκές καμπύλες που χαράσσεις στο χιόνι, αναθερμαίνεις τη σχέση σου μαζί του (αν και ουσιαστικά είναι κάτι που δεν το ξεχνάς ποτέ). Τη θέση της σιωπής παίρνει πλέον ο ήχος σκισίματος του χιονιού, που κάθε φορά που τον ακούς σου δίνει την ευχαρίστηση ενός επιτεύγματος. Επιτεύγματος, γιατί κάθε καμπύλη βγάζει το δικό της ξεχωριστό ήχο. Είναι μάλλον ο τρόπος του χιονιού να σου πει πώς νιώθει με την πράξη σας... Αν είναι ευχαριστημένο, δε θα διστάσει να στο δείξει. Η ταχύτητα ανεβαίνει, το ίδιο κι αδρεναλίνη. Τα μόνα που μπερδεύονται και δεν ξέρουν τι κατεύθυνση έχουν είναι τα "G". Οι επιταχύνσεις τη μια στιγμή είναι κάθετες στον άξονα κίνησής σου και σου επιτρέπουν να ταξιδεύεις σχεδόν "οριζοντιωμένος", ενώ τη στιγμή ενός άλματος μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις αυτό το πάντα φρέσκο και εθιστικά συναρπαστικό αίσθημα βουτιάς με rollercoaster.
Παρότι όμως και τα δυο σου πόδια είναι δεμένα με το σανίδι, αυτό μετατρέπεται σε προέκτασή τους. Το σώμα (και το μυαλό) επιλέγουν να συνεργαστούν αρμονικά με αυτό κι έτσι προκύπτει ένα υβρίδιο από την ένωση των δύο. Ο νέος αυτός υβριδικός οργανισμός ξέρει να ισορροπεί, να χορεύει, να κινείται με τρόπο παρόμοιο με τον αέρα. Σίγουρα διασκεδάζει τη σύντομη ζωή του. Είναι (αισθάνομαι) ελεύθερος.
* rapport: [repOor(t)] ουσ. (αμοιβαία) συμπάθεια ή έλξη, συνάφεια, ταύτιση: there was an instant rapport between them μεταξύ τους αναπτύχθηκε αμέσως μια αμοιβαία συμπάθεια § he's in rapport with his pupils έχει ταύτιση με τους μαθητές του
από in.gr
Photo by the_ml (http://www.flickr.com/photos/linder/2232759479/)Η ιεροτελεστία ξεκινάει ανεβαίνοντας στο λιφτ. Ένα ελαφρύ χτύπημα στα γόνατα και μετά... σιωπή. Όλα γύρω σου βουβαίνουν με τον πιο όμορφο τρόπο. Λες και κάθε θόρυβος χάνεται κάπου μέσα στο ιδιαίτερο μπλε του... βουνίσιου ουρανού ή απορροφάται από το άσπρο, πούδρινης υφής μα παγωμένο υλικό. Είναι εκεί που μένεις μόνος με κάτι σαν το Θεό. Κανείς άλλος δε μπαίνει ανάμεσά σας. Κάθεσαι και απολαμβάνεις. Κοιτάς όμως την κορυφή. Σκέφτεσαι πώς θα 'ναι απ' την άλλη πλευρά, που παραδόξως δεν έχεις ποτέ δει. Παρόλο που ανυπομονείς να ακούμπησεις το σανίδι στο χιόνι, πάντα θέλεις να κάτσεις λίγο περισσότερο στο καρεκλάκι, να ανέβεις λίγο πιο ψηλά. Αυτή η σιωπή είναι μαγική. Αν δεν την έχεις βιώσει δε μπορείς να τη συλλάβεις.
Και μετά έρχεται η επαφή. Επαφή με το μαγικό αυτό λευκό στοιχείο. Η βαρύτητα σε βοηθά να ξεφύγεις από το λίφτ που κάνει μια τελευταία προσπάθεια να σε γραπώσει. Άκολουθεί ένα μικρό διάλειμμα για να δεθείς με το σανίδι σου. Από δω και πέρα εσύ κι αυτό θα γίνετε ένα. Όμως ταυτόχρονα θα συνειδητοποιήσεις και πού βρίσκεσαι.
Σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις την ατέλειωτη πλαγιά, που νομίζεις ότι φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Η ιερή αυτή σιωπή καλά κρατεί. Κοιτάς τα απέναντι βουνά. Είναι άραγε ψηλότερα από δω που βρίσκεσαι; Αν είσαι τυχερός η ατμόσφαιρα είναι (κρυστάλλινα) καθαρή. Μπορεί τα πάντα γύρω σου να είναι παγωμένα, όμως η ζεστασιά που σου προσφέρει στην καρδιά αυτή η εικόνα είναι πιο μεγάλη κι από ένα ποτήρι καλό κρασί. Χαίρεσαι τον ήλιο που έχει εγωιστικά μετατρέψει ολόκληρη την ορεογραφία της περιοχής σε ένα τεράστιο half-pipe μόνο για τον εαυτό του (δε μπορείς όμως να του κρατήσεις κακία!). Από εκεί πάνω έχεις εποπτεία του χώρου. Είναι κάτι σαν το google earth αλλά σε live. Όλα (και όλοι) βρίσκονται από κάτω. Ό,τι κι αν κάνουν νομίζεις ότι το ελέγχεις ή τουλάχιστον ότι δε ξεφεύγει της αντίληψής σου. Κι όπως κάθε φορά που παρατηρείς τη ζωή αποστασιοποιημένος, καταλαβαίνεις οτι μόνο κάτι τέτοιες στιγμές της δίνουν πραγματικά νόημα. Αισθάνεσαι χαλαρός κι ότι όλα θα πάνε καλά. Και τότε χώνεις το σανίδι στο χιόνι.
Πατάς και σηκώνεσαι σαν μωρό παιδί που δεν έχει ξαναπερπατήσει. Κοιτάς την πλαγιά και χαμογελάς. Ο αέρας αρχίζει να σου γαργαλάει το πρόσωπο και να χτυπάει τα αυτιά σου. Μετά από τις πρώτες γλυκές καμπύλες που χαράσσεις στο χιόνι, αναθερμαίνεις τη σχέση σου μαζί του (αν και ουσιαστικά είναι κάτι που δεν το ξεχνάς ποτέ). Τη θέση της σιωπής παίρνει πλέον ο ήχος σκισίματος του χιονιού, που κάθε φορά που τον ακούς σου δίνει την ευχαρίστηση ενός επιτεύγματος. Επιτεύγματος, γιατί κάθε καμπύλη βγάζει το δικό της ξεχωριστό ήχο. Είναι μάλλον ο τρόπος του χιονιού να σου πει πώς νιώθει με την πράξη σας... Αν είναι ευχαριστημένο, δε θα διστάσει να στο δείξει. Η ταχύτητα ανεβαίνει, το ίδιο κι αδρεναλίνη. Τα μόνα που μπερδεύονται και δεν ξέρουν τι κατεύθυνση έχουν είναι τα "G". Οι επιταχύνσεις τη μια στιγμή είναι κάθετες στον άξονα κίνησής σου και σου επιτρέπουν να ταξιδεύεις σχεδόν "οριζοντιωμένος", ενώ τη στιγμή ενός άλματος μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις αυτό το πάντα φρέσκο και εθιστικά συναρπαστικό αίσθημα βουτιάς με rollercoaster.
Παρότι όμως και τα δυο σου πόδια είναι δεμένα με το σανίδι, αυτό μετατρέπεται σε προέκτασή τους. Το σώμα (και το μυαλό) επιλέγουν να συνεργαστούν αρμονικά με αυτό κι έτσι προκύπτει ένα υβρίδιο από την ένωση των δύο. Ο νέος αυτός υβριδικός οργανισμός ξέρει να ισορροπεί, να χορεύει, να κινείται με τρόπο παρόμοιο με τον αέρα. Σίγουρα διασκεδάζει τη σύντομη ζωή του. Είναι (αισθάνομαι) ελεύθερος.
* rapport: [repOor(t)] ουσ. (αμοιβαία) συμπάθεια ή έλξη, συνάφεια, ταύτιση: there was an instant rapport between them μεταξύ τους αναπτύχθηκε αμέσως μια αμοιβαία συμπάθεια § he's in rapport with his pupils έχει ταύτιση με τους μαθητές του
από in.gr
