Έγραφα στο προηγούμενο post ότι τα προβλήματα και οι σκοτουρίτσες του τελευταίου καιρού δε με μπλοκάρουν καθόλου. Όμως υπάρχει κάτι που μπορεί να με παγώσει. Κι αυτό είναι η αγγαρεία. Όταν βρίσκεσαι σε μια φάση, που δεν ξέρεις αν πατάς στη γη ή πετάς πάνω από αυτή, που νιώθεις ευχάριστα χαμένος κατά την περισσότερη διάρκεια της ημέρας, τότε το να κάνεις κάτι που, όχι μόνο το βαριέσαι, αλλά έχει και χρονικό όριο εκπλήρωσης από πάνω, ισοδυναμεί με γολγοθά. Αυτή η έλλειψη εναλλακτικής επιλογής -ή απαλλαγής- σε κυριεύει, σε παγιδεύει, δε σε αφήνει να ψάξεις λύση. Κι ας είναι κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν παιχνιδάκι. Κι αυτές οι συνθήκες προϋποθέτουν την ελευθερία επιλογής.
Αν έχεις δυνατότητα επιλογής, τότε δεν υπάρχουν όρια πού θα φτάσεις. Μπορεί και να πετάξεις, να απογειωθείς.
Αν σου περιορίσουν τις επιλογές, τότε το σίγουρο είναι ότι θα δυσκολευτείς ακόμη και να περπατήσεις.
