Σήμερα άφησα το χέρι να μου δείξει πώς μπορεί έυκολα να νικήσει τον H/Y σε θέματα σχεδίου. Τουλάχιστον όσον αφορά το "αρχιτεκτονικό" σχέδιο, ο ψηφιακός μας σύντροφος έχει πολλά ακόμα να μάθει. Ναι, σύμφωνοι: είναι πιο γρήγορος, πιο "ξεκούραστος", μπορείς να προσθέσεις/αφαιρέσεις/αλλάξεις/ακόμα και να διαιρέσεις χρώματα οποιαδήποτε στιγμή θες. Μπορείς να αναποδογυρίσεις, να κόψεις και ράψεις και να αντιγράψεις χωρίς ουσιαστικά να φοβάσαι μην κάνεις καμιά βλακεία. Πάντα υπάρχει ένα undo (εξ ουρανού) για να σε γλιτώσει από τους μπελάδες. Με λίγα λόγια κάνεις -οπτικούς- παπάδες. Όλα αυτά όμως γίνονται με *απερίσκεπτη* ευκολία. Λέω απερίσκεπτη, γιατί μάλλον δεν το σκέφτηκαν καλά οι τεχνικοί/προγραμματιστές όταν έχτισαν αυτά τα λογισμικά :P Εκεί κρύβεται η αδυναμία τους.
Όταν σχεδιάζεις με το χέρι ξέρεις ότι δεν έχεις το περιθώριο "λάθους". Κι αυτό το ψυχικό βάρος είναι που σε κουράζει. Αν βέβαια καταφέρεις να απαλλαγείς από αυτό, απλά πετάς. Συνήθως όμως παρά την προσπάθεια υποπέφτεις λίγο-πολύ σε... "λάθη".
Αντίθετα, το (εκ)τυπωμένο σχέδιο είναι "τέλειο", δεν έχει ούτε ένα "σφάλμα". Γραμμές ισοπαχείς, ορθές γωνίες ακριβώς 90 μοιρών. Ε, τι το ανθρώπινο να βρεις εκεί; Αφού λείπει το συστατικό που, αν και πολλές φορές προκαλεί προβλήματα, εντούτοις μας κάνει αυτό που είμαστε: θνητοί κι ωραίοι. Γι'αυτό το λόγο το σχέδιο με το χεράκι σου έχει μια ζωντάνια, μια σπιρτάδα. Η στραβομολυβιά, η μουντζουρίτσα "δένει" το αποτέλεσμα. Ο μόχθος σου εγγράφεται στο χαρτί. Αυτό εκπέμπει ενέργεια. Ο γραφίτης αντιδρά στα αγγίγματά σου, στις κινήσεις σου. Το ζεις και το πονάς. Είναι δημιούργημά σου.
Η αίσθηση της κλίμακας που απολαμβάνεις δουλεύοντας με το χέρι, απλά δεν υπάρχει στην οθόνη του PC. Όσα κλειδιά ή μπάρες (scalebars) κι αν βάλεις, δε νιώθεις το μέγεθος. Το βλέπεις, αλλά δεν το κατανοείς.
Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο και στην αισθητική του αποτελέσματος. Ίσως το CAD (Computer Aided Design) να είναι ακόμα σε πρώιμο (σχετικά) στάδιο, παρά τα τόσα χρόνια στο κουρμπέτι του σχεδιασμού (design). Ίσως η εύκολη πρόσβαση των πάντων στην τεχνολογία σε συνδυασμό με το cLopyright αλλά και το "νέο copyright" (rethink copyright, creative commons) να έχει φέρει μια ερασιτεχνοποίηση και στο design (πράγμα που θεωρώ θετική εξέλιξη). Το μέλλον θα δείξει. Νομίζω ότι το CAD έχει δρόμο ακόμα για να ωριμάσει. Όμως εννοείται ότι μου αρέσει και το χρησιμοποιώ πολύ!
Σήμερα έπρεπε να κάνω ένα χάρτη για μια εργασία. Είπα λοιπόν να αφήσω το AutoCAD και να κάνω ένα σκαρίφημα, κάτι που θα τέλειωνα σε 20'-30'. Όμως κάπου "κόλλησα" (με την καλή έννοια) κι ήθελα να σχεδιάσω κι άλλο. Αυτό μπορεί να έκοψε αφαιρετισμό κι αυθορμητικότητα από το σχέδιο (πράγμα συνήθως "κακό"), αλλά τη διασκέδασα αυτή την "πειθαρχία της λεπτομέρειας" που ακολούθησε. Εξάλλου εδώ που τα λέμε έχω βαρεθεί να πατάω πχ το "render" και το μηχάνημα να υπολογίζει από μόνο του τις σκιές για μένα. Υπό τον ήχο των Esbjörn Svensson Trio προχώρησα λοιπόν :)
Σχέδιο με μολύβι 6Β, χωρίς χάρακα. Πλατεία Δημαρχείου και πάρκο Ρήγα Φεραίου στο Βόλο.
Τα κτίρια (όσα λίγα έχω σχεδιάσει) τα έχω αφήσει άσπρα ώστε αργότερα να προσθέσω με χρώμα και τις χρήσεις τους (πάνω σε αντίγραφο). Γενικά, το σχέδιο δεν έχει τελειώσει ακόμα. Θα μπορούσε κανείς να το πει και ημιτελές, αλλά μάλλον η φιλοσοφία του τείνει προς το over-designed. Για το σκοπό που το θέλω, πιθανόν να σβήσω και τα κτίρια που έφτιαξα ακριβώς πάνω από την κεντρική "πλατεία" (πάρκο Ρήγα Φερραίου). Είναι μάλλον περιττά. Όμως ακόμη και από αυτά κάτι έμαθα σήμερα.
.
Όταν σχεδιάζεις με το χέρι ξέρεις ότι δεν έχεις το περιθώριο "λάθους". Κι αυτό το ψυχικό βάρος είναι που σε κουράζει. Αν βέβαια καταφέρεις να απαλλαγείς από αυτό, απλά πετάς. Συνήθως όμως παρά την προσπάθεια υποπέφτεις λίγο-πολύ σε... "λάθη".
Αντίθετα, το (εκ)τυπωμένο σχέδιο είναι "τέλειο", δεν έχει ούτε ένα "σφάλμα". Γραμμές ισοπαχείς, ορθές γωνίες ακριβώς 90 μοιρών. Ε, τι το ανθρώπινο να βρεις εκεί; Αφού λείπει το συστατικό που, αν και πολλές φορές προκαλεί προβλήματα, εντούτοις μας κάνει αυτό που είμαστε: θνητοί κι ωραίοι. Γι'αυτό το λόγο το σχέδιο με το χεράκι σου έχει μια ζωντάνια, μια σπιρτάδα. Η στραβομολυβιά, η μουντζουρίτσα "δένει" το αποτέλεσμα. Ο μόχθος σου εγγράφεται στο χαρτί. Αυτό εκπέμπει ενέργεια. Ο γραφίτης αντιδρά στα αγγίγματά σου, στις κινήσεις σου. Το ζεις και το πονάς. Είναι δημιούργημά σου.
Η αίσθηση της κλίμακας που απολαμβάνεις δουλεύοντας με το χέρι, απλά δεν υπάρχει στην οθόνη του PC. Όσα κλειδιά ή μπάρες (scalebars) κι αν βάλεις, δε νιώθεις το μέγεθος. Το βλέπεις, αλλά δεν το κατανοείς.
Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο και στην αισθητική του αποτελέσματος. Ίσως το CAD (Computer Aided Design) να είναι ακόμα σε πρώιμο (σχετικά) στάδιο, παρά τα τόσα χρόνια στο κουρμπέτι του σχεδιασμού (design). Ίσως η εύκολη πρόσβαση των πάντων στην τεχνολογία σε συνδυασμό με το cLopyright αλλά και το "νέο copyright" (rethink copyright, creative commons) να έχει φέρει μια ερασιτεχνοποίηση και στο design (πράγμα που θεωρώ θετική εξέλιξη). Το μέλλον θα δείξει. Νομίζω ότι το CAD έχει δρόμο ακόμα για να ωριμάσει. Όμως εννοείται ότι μου αρέσει και το χρησιμοποιώ πολύ!
Σήμερα έπρεπε να κάνω ένα χάρτη για μια εργασία. Είπα λοιπόν να αφήσω το AutoCAD και να κάνω ένα σκαρίφημα, κάτι που θα τέλειωνα σε 20'-30'. Όμως κάπου "κόλλησα" (με την καλή έννοια) κι ήθελα να σχεδιάσω κι άλλο. Αυτό μπορεί να έκοψε αφαιρετισμό κι αυθορμητικότητα από το σχέδιο (πράγμα συνήθως "κακό"), αλλά τη διασκέδασα αυτή την "πειθαρχία της λεπτομέρειας" που ακολούθησε. Εξάλλου εδώ που τα λέμε έχω βαρεθεί να πατάω πχ το "render" και το μηχάνημα να υπολογίζει από μόνο του τις σκιές για μένα. Υπό τον ήχο των Esbjörn Svensson Trio προχώρησα λοιπόν :)
Σχέδιο με μολύβι 6Β, χωρίς χάρακα. Πλατεία Δημαρχείου και πάρκο Ρήγα Φεραίου στο Βόλο.Τα κτίρια (όσα λίγα έχω σχεδιάσει) τα έχω αφήσει άσπρα ώστε αργότερα να προσθέσω με χρώμα και τις χρήσεις τους (πάνω σε αντίγραφο). Γενικά, το σχέδιο δεν έχει τελειώσει ακόμα. Θα μπορούσε κανείς να το πει και ημιτελές, αλλά μάλλον η φιλοσοφία του τείνει προς το over-designed. Για το σκοπό που το θέλω, πιθανόν να σβήσω και τα κτίρια που έφτιαξα ακριβώς πάνω από την κεντρική "πλατεία" (πάρκο Ρήγα Φερραίου). Είναι μάλλον περιττά. Όμως ακόμη και από αυτά κάτι έμαθα σήμερα.
.
